Ankara, Ankara, Ey İyi Kalpli Üvey Ana

Dün akşam da aynı şey oldu, hiçbir neden yokken ve sırası gelmemişken, “Güney, sen Ankara'da kaç sene kaldın?” sorusuna, “aralıklar olsa da, on yıl” diye cevap vermem üzerine, masanın diğer uçlarından gelen, “abi, Ankara'da 10 sene nasıl yaşanır?” şeklinde başlayan ve sonrasında “yav ben bir kere gittim Ankara'ya yani bağlasalar duramam orada” diye devam eden bilindik muhabbetler aldı yürüdü. Sadece kafamı sallamakla yetinirken, soruyu soran kişi, bu eleştirilere karşı bir Ankara güzellemesine girişip bana bir tebessümü bahşettiğinde ona, Ankara'yı 1,5 yıl aradan sonra ziyarete gittiğimde, terminalini (AŞTİ'yi) bile görünce duygulandığımı anlatasım geldi. Halden bir tek o anlayabilirdi, çünkü:

Ankara'yla ilk görüşte aşk olmaz, zaman içinde seversin belki. Ankara, İstanbul gibi elde tahta bavulla Haydarpaşa'dan zafer çığlıkları ile girilen değil, bakanlıkça atanılan bir yerdir. Ankara'da insanların boyları bile aynıdır. Ankara bir proje şehirdir. Yüzyıllara dayanan bir imparatorluk mirasının bozkırın ortasında yeniden yorumlandığı iyi niyetli ama çok kötü bir cover albümdür. Ankara o iddia edildiği gibi bir ucundan diğerine 45 dakikada gidilecek kadar küçük bir yer değildir, en uzun mesafesi Dost Kitabevi'nden Kızılırmak Sineması'na kadardır. Ankara taklitlerinden sakınılması gereken devrimlerin mekanıdır. Ankara'daki ATM'ler, sizi “50 lira ve katlarını çekebilirsiniz” diyerek piç gibi ortada bırakmaz, “öğrenci adamdır” der, 5-10 lira da isteseniz uzatır. Ankara'da çok sigara içilir, hep dumanaltıdır. Ankara, bir dostu gidilmek istenen mekandan bağımsız olarak görme isteğidir. Ankara'nın marşı misket, hasreti nazlı, operası Neşet, havası kuru, siyaseti nemlidir. Ankara'da “mutlaka” görüşülür.

Ve Ankara'da hakikatten deniz yoktur. 

Ankara, 18. yüzyılda kendi halinde yaşayıp giderken...

***

 (Olayın bir dedektif gibi izini süren Salih, müteşekkiriz la!)